BEN KİMİM?

Benim adım Nilüfer.

​

1988, İstanbul doğumluyum. Aslan burcuyum ve yükselenim boğa. Evliyim, çocuğum yok. Bir kız kardeşim, kalabalık bir geniş ailem var.

Aslen işletme mühendisi, son 2 yıldır ise yoga eğitmeniyim. Hikayeye en başından başlayayım:

Cağaloğlu Anadolu Lisesi ve İstanbul Teknik Üniversitesi İşletme Mühendisliği mezunuyum. Başarılı bir öğrencilik hayatından sonra, kurumsal hayatın beni mutlu edeceğinden şüphe duymaksızın beyaz yakalı çalışma hayatıma 2011’de başladım. Kurumsal hayatın bana sandığım kadar uygun olmadığını anlamam çok zamanımı almadı, ancak ne istediğimi bilmediğimden ve her iş değişikliği, bir süreliğine yeni bir kan getirdiğinden yıllarca çalışmaya devam ettim.

Çalıştığım şirketlerden birinde ücretsiz yoga dersleri vardı. İçimdeki sesin “Yoga bana göre değil, ben çok hareketli bir insanım, duramıyorum ki” fısıltılarına aldırış etmeden birkaç derse girdim. Bedensel hareketlerin yanı sıra spiritüel bir yanı olması hoşuma gitti. “Demek ki ben fitness ve pilates gibi sadece bedensel egzersiz içeren sporlardan bu yüzden pek hoşlanmamışım, ruhuma dokunacak bir şey arıyormuşum” notunu cebime koydum, yola devam ettim. O şirketten ayrıldım, son iş yerim olan bankaya girdim, hoşuma giden ancak çok bağlanmadığım yogayı da unuttum. Yeni iş motivasyonu da uzun sürmedi tabii… Bir gün kurumsal hayattan ayrılacağımdan emin, ancak ne yapacağını bilmeden arayışım devam etti. Neyi istediğini bulmak bazen zor, ama neyi istemediğini biliyorsan, o da iyi bir başlangıç noktası demektir. Ruhumun derinlerinde yoganın bana iyi geleceğini hissediyordum ve öğrenci olarak yogaya yeniden başlamaya niyet ettim. İçimdeki fısıltı “Yoga pratiğine başla, eğer hoşuna giderse eğitmenlik eğitimine yazılırsın. Zaten tüm öğrencilik hayatında dersler verdin, eğitmenlik senin kumaşında var.” dese de kariyer yolları egomu besledi, ben yogaya yine yazılamadım.

Beni tanıyanlar bilir, çok güzel ani kararlar veririm 🙂 Baktım ben yogaya yazılana kadar yine zaman geçecek, o zaman direkt yoga eğitmenlik eğitimi ile mi başlasam? Cihangir Yoga evime yakın, bahçesi çok hoşuma gitti, hocaları da çok iyi, o zaman iyisi mi ben bir ay sonraki eğitmenlik eğitimine yazılayım… En az 6 aydır yoga yapma ön koşulu varmış, ben son 10 yıla yayılmış yoga pratiklerini toplasam 6 ay etmez ama 2-3 ay eder. Bedenim zaten esnek, bence ben yaparım bu işi diyerek eğitmenlik eğitimine yazıldım.

Cesaret ama ne cesaret: Cahil Cesareti!

Eğitimin ilk hafta sonu hayatımın en zor hafta sonuydu diyebilirim. Boşuna en az 6 ay dememişler, perişan oldum, eve geldim, eşime “Ben çok yanlış yapmışım, sınıfın en başarısızlarından biriyim, çok güçsüzüm, bu arayı asla kapatamam ki” diye hüngür hüngür ağladım. Eşim de bana bunun bir sınav olmadığını, hataysa dahi bu hatayı boşuna yaşamadığımı, belki de bu başarısızlık hissinin benim dönüşüm sürecimde önemli bir rolü olduğunu söyleyerek bana her zamanki gibi ayna oldu.

Geriye dönüp baktığımda hikayem iyi ki bu şekilde başlamış diyorum. Hayatı boyunca başarısızlık duygusunu tatmamış bana, o gün başarısızlık/yetersizlik olarak addettiğim duygular öyle bir motivasyon kaynağı oldu ki; ben haftada 5-6 gün pratik yaptım. İş çıkışları, hafta sonları, işten kalan zamanımı pratiğime adadım. Pratiğim sürecin doğal sonucu olarak zaten 2-3 ayda istediğim noktaya geldi, ama asıl süreç benim kim olduğumla yüzleşmem oldu. Ben kimim, zihnim bana neler söylüyor, dikkatim nerede, nelerden hoşlanıyorum ilk kez tüm çıplaklığıyla matımda deneyimledim, yoganın asana pratiği olmadığını o zaman anladım.

Yoga eğitmenlik eğitimi bittikten sonra dersler vermeye başladım. Son bir yılımı ise hem bankacı hem yoga eğitmeni olarak geçirdim. Ne tempo ama! Terfi ettim, sabah işten önce, akşam işten sonra ve hafta sonları, her boşlukta ders vermeye başladım. Nice geceler, saçımı kurutamayacak kadar yorgun yığıldım yatağıma…

Bhagavad Gita (Tanrının Şarkısı)’da dediği gibi: “Hiçbir çaba boşa gitmez ve başarısızlık diye bir şey yoktur.” Hakikaten o günlerde verdiğim her bir emek, katlanarak döndü bana. Bir yıl sonra artık bu tempoya daha fazla dayanamacağımı bilerek yine ani bir kararla işten istifa ettim 🙂 Şimdi 2020'nin başından beri tam zamanlı yoga eğitmenliği yapıyorum ve mutluyum!

Sözü fazla uzattım, çok sevdiğim bir başka alıntı ile yazımı sonlandırıyorum: “Bir şeyi gerçekten istediğin zaman, tüm evren arzunun gerçekleşmesi için işbirliği yapar.”

Sevgiler.

​